Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΘΑ ΘΕΛΑ…

Ένα καράβι θα ΄θελα φίλοι μου  ν΄ αρματώσω
Τους άχρηστους πολιτικούς κει μέσα να φορτώσω

Να τους φουντάρω στα βαθιά, μήπως γλυτώσ’ η Ελλάδα
Γιατί την καταντήσανε, τσινιάρικη φοράδα

Οι κάλπες τους εβάλανε μες το μυαλό αέρα
Τους το φουσκώσανε καλά και λεν την νύχτα μέρα

Κύμα απεργίας πλάκωσε ,όμως αυτοί… χαμπάρι
Μας γράψαν όλους στο δεξί κι αριστερό παπάρι

 όσοι πιστέψανε σ αυτούς και τσ’έριξαν την ψήφο
Χτυπάνε το κεφάλι τους ν΄ ανοίξουνε στον τοίχο

Έχουνε πέσει αλίμονο στην μάσα στην μαρχάλα
Και τον λαό τον άμοιρο τον έχουν στην τρεχάλα

Πεινάμε τους φωνάζουμε δεν έχουμε να φάμε
Κι εκείνοι…. αισιόδοξα το μέλλον νταγιαντάνε

Για μιαν Ελλάδα μας μιλούν οπού χει  ευημερία
Κι εμείς με στόμα ανοιχτό γεμάτο απορία

Κοιτάμ’ ένας τον άλλονε – τι λένε τα λαμόγια;;;-
Με θράσος ξεστομίζουνε παχιά, γελοία λόγια

Χωρίς αιδώ ασύστολα ψευτιές μας αραδιάζουν
Και μες την τσέπη μας βαθιά, το χέρι τους το βάζουν

Νόμους ψηφίζουν στη βουλή, στο πόδι, κι όποιος κάτσει
Και στην ΔΕΗ μας χώσανε, το νέο τα χαράτσι

Αυτός που ‘φαγε τα πολλά κι έγινε σαν βαρέλι
Και δεν μπορεί τα δάχτυλα να βγάλει απ’ το μέλι,

«όλοι μαζί τα φάγαμε», μας πέταξε στην μούρη
Μόνο που διάλεξε γκουρμέ, για μας δροσάτ’ αγγούρι

Γι αυτό και σας παρακαλώ πατρίδα αν πονάμε

Ένα χεράκ’ ας βάλουμε στον πάτο να τους πάμε
ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΟΥΣΙΚΗ  ΛΕΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΡΤΙΔΑ

Κρεμάστηκε στα χειλη η αγάπη Και του ονείρου έσπασε η κλωστή Χάθηκε του πόθου η λαχτάρα Και  του φιλιου σου η ανάσα η ζεστή Μάδησε ο έρωτας σαν μια μαργαρίτα Και έσβησε η φλόγα του κορμιού Πήρε μακρυά τ άστέρια της η νύχτα Και η φωνή...σαν  πληγωμένου αγριμιού Φόρεσε κουρέλια η χαρά Και ματωμένο τριαντάφυλλο στο στήθος Την μοναξιά  της πέρα δώθε τριγυρνά Μέσα στο ανώνυμο το πλήθος Μίσεψε το πάθος ..., Αποχωρισμός Σαν μεταναστης που άλλαξε πατρίδα Σφάλισαν τα βλέφαρα του νου Απόφαση.....Ναι!  Χαθηκε η παρτίδα!!! ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο δικός μας έρωτας δεν γνώρισε παράδεισο Γκρεμιστηκε τσακιστηκε και έπεσε στην άβυσσο Ο δικός μας έρωτας δεν έπιασε λιμάνι Πάλεψε με τα κύματα την φουσκοθαλασσιά Και χάθηκε στο πέλαγος μια βροχερή νυχτιά Μην κοιτάζεις τώρα πίσω Μην προσμένεις να γυρίσω Αν ραγίσει το γυαλί Αν παγώσει το φιλί Η καρδιά αλλάζει ρότα Δεν χτύπάει όπως πρώτα