Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ Κρυμμένες ενοχές Δεν εχω αντοχές Να σας κρατήσω άλλο Τις νύχτες σταματώ Σαν τρένο σε σταθμό Που είδε το σινιάλο Ψάχνει η καρδιά συγνώμη Να πάρει και να δώσει Σ αυτούς εγω που πρόδωσα Και που μ έχουν προδώσει Ψάχνει λιμάνι απάνεμο Να νιώσω την γαλήνη Στης μοναξιάς μου τις στιγμές Στης σκέψης μου τη δίνη Κρυμμένες ενοχές Ζητούν ανακωχές Σπασμένος ο καθρέφτης Πληγές μου ανοιχτές Σήμερα, απ το χτές Ξέρω πως ειμ’ ο φταίχτης. Ντόρα Μανατάκη

ΣΦΡΑΓΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ

ΣΦΡΑΓΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ Κλείσανε τα μάτια Σφράγισαν τα χείλη Είπες το αντίο Θε μου πόσο κρύο Κι ο ουρανός ακόμα Πήρε γκρίζο χρώμα Δάκρυσαν τα αστέρια Στις καρδιές μαχαίρια Φίλε που πας, τώρα που πας Τα φτερά της μοναξιάς κρέμασες τους ώμους Πικρή παρέα ο θάνατος Στου ουρανού τους δρόμους Της φωνής σου ο ήχος Και ο κάθε στίχος Συντροφιά τα βράδια Μα η θέση  άδεια! Κλείσανε τα μάτια Σφράγισαν τα χείλη Είπες το αντίο Θε μου πόσο κρύο!!! ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ

ΠΟΣΟ Μ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΛΙΓΟ

ΠΟΣΟ Μ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΛΙΓΟ.... Μ ' έν' αντίο στον καθρέφτη κι βροχή έξω να πέφτει αποφάσισα να φύγω ποσο μ αγαπούσες λίγο.... Άργησα να καταλάβω  οτι ήσουν ένα ψέμα πως η γλύκα των φιλιών σου δηλητήριο για μένα κι μικρές στιγμές ακόμα το νιωθα μεσα στο βλέμα όταν μ είχες  αγκαλιά σου είχαν κατι απο το ψέμα Απ τα δίχτυα μιας αγάπης μιας αγάπης προδωμένης πρέπει τώρα να ξεφύγω πόσο μ αγαπούσες λίγο... Ξέρω πως δεν θα πονέσεις ούτε πίσω μου θα τρέξεις τα φτερά μου τώρα ανοίγω πόσο μ αγαπουσες λίγο....
ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΘΑ ΘΕΛΑ… Ένα καράβι θα ΄θελα φίλοι μου  ν΄ αρματώσω Τους άχρηστους πολιτικούς κει μέσα να φορτώσω Να τους φουντάρω στα βαθιά, μήπως γλυτώσ’ η Ελλάδα Γιατί την καταντήσανε, τσινιάρικη φοράδα Οι κάλπες τους εβάλανε μες το μυαλό αέρα Τους το φουσκώσανε καλά και λεν την νύχτα μέρα Κύμα απεργίας πλάκωσε ,όμως αυτοί… χαμπάρι Μας γράψαν όλους στο δεξί κι αριστερό παπάρι  όσοι πιστέψανε σ αυτούς και τσ’έριξαν την ψήφο Χτυπάνε το κεφάλι τους ν΄ ανοίξουνε στον τοίχο Έχουνε πέσει αλίμονο στην μάσα στην μαρχάλα Και τον λαό τον άμοιρο τον έχουν στην τρεχάλα Πεινάμε τους φωνάζουμε δεν έχουμε να φάμε Κι εκείνοι…. αισιόδοξα το μέλλον νταγιαντάνε Για μιαν Ελλάδα μας μιλούν οπού χει  ευημερία Κι εμείς με στόμα ανοιχτό γεμάτο απορία Κοιτάμ’ ένας τον άλλονε – τι λένε τα λαμόγια;;;- Με θράσος ξεστομίζουνε παχιά, γελοία λόγια Χωρίς αιδώ ασύστολα ψευτιές μας αραδιάζουν Και μες την τσέπη μας βαθιά, το χέρι τους το βάζουν Νόμους ψηφίζ

Κανένας άνεμος..... Μπέσσυ Αργυράκη

ΕΡΩΤΑ ΨΕΥΤΗ

Ζωή ναυάγιο Χωρίς κουράγιο Άλλη μια νύχτα Σκιές οι ώρες  Περνούν σαν μπόρες Για καληνύχτα Στο νου η τρέλα Πλέκει κορδέλα Να φυλακίσει Καρδιάς κομμάτι  Μια αυταπάτη Που είχα ζήσει Ρ. Έρωτα ψεύτη Όλο υποσχέσεις Μ’ είχες γεμίσει Παίξαμε κι έχασα Μα ακόμα ελπίζω Πως θα γυρίσει! Έρωτα ψεύτη Ήσουν μια θύελα, μια καταιγιδα Έγω σε πίστεψα Κι  έπεσα   στην δική σου την παγίδα -------- Ντόρα Μανατάκη

ΠΙΚΡΑΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ

Έπλυνα τον πόνο με νερό της λησμονιάς μα δεν μπορεσα να σβήσω τα σημάδια στο μυαλό μου σαν φιγούρα τριγυρνάς  και μου κάνεις αξημερωτα τα βράδυα. 'Εβαλα  βάλσαμο  επανω στην πληγή   μα ανοιχτή την βλέπω να ναι ακόμα λόγια αγάπης ξεπηδούν  απ την καρδιά λόγια που ψυθίριζε τ' ολόγλυκό σου στόμα Ίσως τον θέλω αυτόν τον πόνο να τον νιώθω σαν το μαχαιρι να γυρίζει στην πληγή μου μια συντροφιά τις κρύες νύχτες που μαι μόνη και ξεχειλίζει σαν ποτάμι η οργή μου κερί ανάβω και την φλόγα του χαιδεύω αναρωτιέμαι -αχ αληθεια τι γυρέυω- αφου τα ονειρα πια έχουν γίνει στάχτη και την ελπίδα την φυλάκισα με φράχτη πικρό στα χείλη το νερό και το ψωμάκι λες και το πότισαν το πιό πικρό φαρμάκι είσαι μια θύμηση που δεν μπορεί να σβήσει μαζί με μένα μοναχά κι αυτη θα ξεψυχίσει Ντόρα Μανατάκη

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΦΩΤΙΑ

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΦΩΤΙΑ 11 Απριλίου 2014 στις 1:17 μ.μ. Δημόσια Φίλοι Φίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί) Μόνο εγώ Προσαρμογή Στενοί φίλοι Οικογένεια Δείτε όλες τις λίστες... Μοσχατου Περιοχή Athens, Greece ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΡΑ Writer skolion Μοσχατου Περιοχή Glyfáda, Greece Γνωστοί Επιστροφή Αυτή η νύχτα μόνο για σένα Αυτή η νύχτα φιλιά παθιασμένα  σε βλέπω να λιώνεις Σε μιά μου ματιά Σου δίνω φως μου τα χάδια του κόσμου Και συ αν το θέλεις τη φλόγα σου δώσ ΄ μου Να ζήσει το όνειρο Σε μια αγκαλιά Να βάλει στ΄ αστέρια φωτιά η νυχτιά μας Και όλα απόψε να γίνουν δικά μας Πάθος και χάδια Σε μια πυρκαγιά Ν’ ανάψουν σαν σπίρτο τα δύο κορμιά μας Η κάθε ανάσα κραυγή του ερωτά μας Κι ας κάνει ο πόθος Βουτιά στην καρδιά Ντόρα Μανατάκη

ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ

ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Μια συγνώμη δεν μπορεί Μια συγνώμη δεν φτάνει Ναυαγός θα ‘μαι πάντα Που δεν βρίσκει λιμάνι Με παλίες φωτογραφίες Σκόρπιες μες την καμαρά μου Ζωντανεύω στο μυαλό μου Τα χαμένα ονειρά μου Κι όλα με γυρνούν σε σένα Στην αγάπη μας την τόση Και με πίκρα ομολογώ Πως εγώ σ’ είχα προδώσει Ήξερα πως μια συγνώμη Δεν θα σε γυρίσει πίσω Κι αποφάσισα μακρυά σου Με τις τύψεις μου να ζήσω Να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου Την μορφή σου να την σβήσω Και την πιο ομορφη σελίδα Της ζωής μου να την κλείσω Μα όλα με γυρνούν σε σένα Στην αγάπη μας την τόση Και με πίκρα αναρωτιέμαι Πόσο αλλιωτικα θα ήταν Αν δεν σ ειχα εγώ προδώσει! Ντόρα Μανατάκη
 ΤΟΠΙΟ ΘΟΛΟ Της σκιάς σου το σημάδι,πάλι άλλο ένα βράδυ Θα χαράξω στου μυαλού μου τον καθρέφτη Θα φορέσω τα καλά μου, θα ξεχάσω τ όνομά μου Και θα βγω μέσα στην νύχτα σαν τον κλέφτη Θέλω να το ρίξω έξω, τις πληγές μου να γιατρέψω Συντροφιά μ ένα ποτήρι και τσιγάρο Κι αν τυχόν σε συναντήσω , -όχι- δεν θα σου ζητήσω Μια εξήγηση απ τα χείλη σου να πάρω Ρ. Η αμαρτία σαν το αίμα  μες τις φλέβες σου κυλάει  και στο βλέμμα σου το ψέμα κι όμως πίστεψα σε σένα και μαζεύω τα κομμάτια  της καρδιάς μου ένα ένα!!! Ντόρα Μανατάκη

στου φεγγαριού την αγκαλιά.....

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ Στου φεγγαριού την αγκαλιά Άφησα ένα δάκρυ Πλησίαζαν μεσάνυχτα Κι ονειροπόλα έγερνα Σ’ ενός βράχου την άκρη Γλίστρησε απ’ τα μάτια μου Κι έπεσε σαν αστέρι Πριν ακουμπήσει απαλά Στ’ αγγέλου μου το χέρι -Πού θα το πας τον ρώτησα Ειν ένα δάκρυ πόνου Φυλακισμένο στην καρδιά Δεν τα’ άφησα ποτέ να βγει Στο πέρασμα του χρόνου… Είν' ένα δάκρυ που κυλά για του πολέμου την φωτιά για του φτωχού την πείνα για κάθε μάνα που λυγά σ ενός παιδιού το μνήμα για το μικρό το ορφανό που μια αγκαλιά δεν έχει και που τις νύχτες του βουβά το μαξιλάρι βρέχει... Έσκυψε,  εγονάτισε  μου έσφιξε το χέρι και άφησε το δάκρυ μου να γίνει έν' αστέρι.... και με φωνή αργόσυρτη ουράνια και θεία σιγοψυθίρισε γλυκά....               *** -Όλα τα’ αστέρια εκεί ψηλά Που λάμπουν σαν διαμάντια Έχουν κυλήσει αργά καυτά Από χιλιάδες μάτια Ένα απ αυτά, απ’ αύριο Θα ‘ναι και το δικό σου Να το κοιτάζεις και να λες Πως είν’ το μυστικό σου!      

ΓΕΛΑΣ ΕΛΛΑΔΑ.......

Γελάς Ελλάδα, γιατί έχεις λιακάδα γελάς ακόμα κι ας είσαι στο χώμα  Γιατί ο θεός σου δεν σ' έχει αφήσει   νερό αθανάτων σε έχει ποτίσει  Γελάς Ελλάδα γιατί τα παιδιά σου ποτήρι σηκώνουν να πουν στην υγειά σου  Γιατί στην μιζέρια που σε χουνε ρίξει εσύ προσπερνάς, γυρεύοντας λύση  Γελάς Ελλάδα και βγαίνεις σεργιάνι σουβλάκι, τζατζίκι, καφέ, -ποιος σε πιάνει-  φοράς τα καλά σου και λες -δεν βαριέσαι- και μεσ' απ τις στάχτες σου ξαναγεννίεσαι  Γέλα  Ελλάδα,  κι ας μην  έχεις μάθει κι ας πέφτεις και πάλι στα ίδια σου λάθη  ..... Ντόρα Μανατάκη

ΑΚΟΜΑ Σ ΑΓΑΠΑΩ!!!

Σου στειλα μήνυμα μ απάντηση δεν πήρα το κινητό μου έχει πάψει να χτυπά τα δάκρυα στα χείλη μου αρμύρα και τον καθρέφτη μου ρωτάω..." Μ αγαπά"? Περνούν οι ώρες και γω μένω καρφωμένη σ ένα τηλέφωνο γεμάτη προσμονή νιώθω καρδιά μου ότι είσαι προδομένη μα να ξεφύγω δεν μπορώ απ την αναμονή Ρ. Ποτό, τσιγάρο η συντροφιά τις άδειες ώρες τα φιλαράκια που μαζί τους ξενυχτάω με την ανάσα μου στο τζάμι ζωγραφίζω μια καρδιά και μέσα γράφω" σ αγαπάω" Ντόρα Μανατάκη