Έπλυνα τον πόνο με νερό της λησμονιάς
μα δεν μπορεσα να σβήσω τα σημάδια
στο μυαλό μου σαν φιγούρα τριγυρνάς
και μου κάνεις αξημερωτα τα βράδυα.
'Εβαλα βάλσαμο επανω στην πληγή
μα ανοιχτή την βλέπω να ναι ακόμα
λόγια αγάπης ξεπηδούν απ την καρδιά
λόγια που ψυθίριζε τ' ολόγλυκό σου στόμα
Ίσως τον θέλω αυτόν τον πόνο να τον νιώθω
σαν το μαχαιρι να γυρίζει στην πληγή μου
μια συντροφιά τις κρύες νύχτες που μαι μόνη
και ξεχειλίζει σαν ποτάμι η οργή μου
κερί ανάβω και την φλόγα του χαιδεύω
αναρωτιέμαι -αχ αληθεια τι γυρέυω-
αφου τα ονειρα πια έχουν γίνει στάχτη
και την ελπίδα την φυλάκισα με φράχτη
πικρό στα χείλη το νερό και το ψωμάκι
λες και το πότισαν το πιό πικρό φαρμάκι
είσαι μια θύμηση που δεν μπορεί να σβήσει
μαζί με μένα μοναχά κι αυτη θα ξεψυχίσει
Ντόρα Μανατάκη