Στίχοι και έμμετρος λόγος Ντόρα Μανατάκη

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ Κρυμμένες ενοχές Δεν εχω αντοχές Να σας κρατήσω άλλο Τις νύχτες σταματώ Σαν τρένο σε σταθμό Που είδε το σινιάλο Ψάχνει η καρδιά συγνώμη Να πάρει και να δώσει Σ αυτούς εγω που πρόδωσα Και που μ έχουν προδώσει Ψάχνει λιμάνι απάνεμο Να νιώσω την γαλήνη Στης μοναξιάς μου τις στιγμές Στης σκέψης μου τη δίνη Κρυμμένες ενοχές Ζητούν ανακωχές Σπασμένος ο καθρέφτης Πληγές μου ανοιχτές Σήμερα, απ το χτές Ξέρω πως ειμ’ ο φταίχτης. Ντόρα Μανατάκη

https://www.youtube.com/channel/UC-kAHQ-vKL8OB5-dQMJ9AdQ

ΣΦΡΑΓΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ Κλείσανε τα μάτια Σφράγισαν τα χείλη Είπες το αντίο Θε μου πόσο κρύο Κι ο ουρανός ακόμα Πήρε γκρίζο χρώμα Δάκρυσαν τα αστέρια Στις καρδιές μαχαίρια Φίλε που πας, τώρα που πας Τα φτερά της μοναξιάς κρέμασες τους ώμους Πικρή παρέα ο θάνατος Στου ουρανού τους δρόμους Της φωνής σου ο ήχος Και ο κάθε στίχος Συντροφιά τα βράδια Μα η θέση  άδεια! Κλείσανε τα μάτια Σφράγισαν τα χείλη Είπες το αντίο Θε μου πόσο κρύο!!! ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ

ΠΟΣΟ Μ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΛΙΓΟ.... Μ ' έν' αντίο στον καθρέφτη κι βροχή έξω να πέφτει αποφάσισα να φύγω ποσο μ αγαπούσες λίγο.... Άργησα να καταλάβω  οτι ήσουν ένα ψέμα πως η γλύκα των φιλιών σου δηλητήριο για μένα κι μικρές στιγμές ακόμα το νιωθα μεσα στο βλέμα όταν μ είχες  αγκαλιά σου είχαν κατι απο το ψέμα Απ τα δίχτυα μιας αγάπης μιας αγάπης προδωμένης πρέπει τώρα να ξεφύγω πόσο μ αγαπούσες λίγο... Ξέρω πως δεν θα πονέσεις ούτε πίσω μου θα τρέξεις τα φτερά μου τώρα ανοίγω πόσο μ αγαπουσες λίγο....

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΘΑ ΘΕΛΑ… Ένα καράβι θα ΄θελα φίλοι μου  ν΄ αρματώσω Τους άχρηστους πολιτικούς κει μέσα να φορτώσω Να τους φουντάρω στα βαθιά, μήπως γλυτώσ’ η Ελλάδα Γιατί την καταντήσανε, τσινιάρικη φοράδα Οι κάλπες τους εβάλανε μες το μυαλό αέρα Τους το φουσκώσανε καλά και λεν την νύχτα μέρα Κύμα απεργίας πλάκωσε ,όμως αυτοί… χαμπάρι Μας γράψαν όλους στο δεξί κι αριστερό παπάρι  όσοι πιστέψανε σ αυτούς και τσ’έριξαν την ψήφο Χτυπάνε το κεφάλι τους ν΄ ανοίξουνε στον τοίχο Έχουνε πέσει αλίμονο στην μάσα στην μαρχάλα Και τον λαό τον άμοιρο τον έχουν στην τρεχάλα Πεινάμε τους φωνάζουμε δεν έχουμε να φάμε Κι εκείνοι…. αισιόδοξα το μέλλον νταγιαντάνε Για μιαν Ελλάδα μας μιλούν οπού χει  ευημερία Κι εμείς με στόμα ανοιχτό γεμάτο απορία Κοιτάμ’ ένας τον άλλονε – τι λένε τα λαμόγια;;;- Με θράσος ξεστομίζουνε παχιά, γελοία λόγια Χωρίς αιδώ ασύστολα ψευτιές μας αραδιάζουν Και μες την τσέπη μας βαθιά, το χέρι τους το βάζουν ...