Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Αναμμένο τσιγάρο στα χείλη 

Τελευταίες ημέρες τ’ Απρίλη

Μα η βροχή μου θολώνει τα μάτια

για τα όνειρα που γιναν κομμάτια



Αναμμένο τσιγάρο στα χείλη

Πεταμένο στην άμμο κοχύλι

Η ζωή, ένας δύσκολος δρόμος

Και σκουπίδι ατελειωτ' ο κόσμος



Σαν σκουριά που τα μάρμαρα τρώει

Αργοσβήνει πικρό μοιρολόι

Έχει στήσει η μιζέρια καρτέρι

Γιατί αυτοί που μας βάλαν στο χέρι,



Για άλλη μια τα φτερά μας τσακίσαν

Γι άλλη μια στον τοίχο μας στήσαν

Κι όσα ακούγαμε σαν παραμύθια

Βόλια γίναν τρυπάνε τα στήθια



Αναμμένο τσιγάρο στα χείλη

Και το δάκρυ κυλά στο μαντήλι

Μια διπλά ακονισμένη λεπίδα

Έχει γίνει η κάθε ελπίδα!

ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ Κρυμμένες ενοχές Δεν εχω αντοχές Να σας κρατήσω άλλο Τις νύχτες σταματώ Σαν τρένο σε σταθμό Που είδε το σινιάλο Ψάχνει η καρδιά συγνώμη Να πάρει και να δώσει Σ αυτούς εγω που πρόδωσα Και που μ έχουν προδώσει Ψάχνει λιμάνι απάνεμο Να νιώσω την γαλήνη Στης μοναξιάς μου τις στιγμές Στης σκέψης μου τη δίνη Κρυμμένες ενοχές Ζητούν ανακωχές Σπασμένος ο καθρέφτης Πληγές μου ανοιχτές Σήμερα, απ το χτές Ξέρω πως ειμ’ ο φταίχτης. Ντόρα Μανατάκη

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο δικός μας έρωτας δεν γνώρισε παράδεισο Γκρεμιστηκε τσακιστηκε και έπεσε στην άβυσσο Ο δικός μας έρωτας δεν έπιασε λιμάνι Πάλεψε με τα κύματα την φουσκοθαλασσιά Και χάθηκε στο πέλαγος μια βροχερή νυχτιά Μην κοιτάζεις τώρα πίσω Μην προσμένεις να γυρίσω Αν ραγίσει το γυαλί Αν παγώσει το φιλί Η καρδιά αλλάζει ρότα Δεν χτύπάει όπως πρώτα