Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΧ ΒΡΕ ΑΚΗ....


Τον λέγανε Χαράλαμπο απ το Μοναστηράκι
χαιδευτικά γουστάριζε να τον φωνάζουν Άκη
είχε φίλους καρντασίνια,του Ψειρρή όλα τα σαίνια

Τα χρόνια τα επόμενα,γνώρισε μια γκόμενα
γναικάρα πρώτο μπόι, τσαλιμάτη απο σόι
Το παίζανε στο κυριλέ, με το μελανουράκι
κι απο τα στέκια του Ψειρρή, τραβήξαν Κολωνάκι

Φιρμάτα γύρευε η μαντάμ λούσα για να ναι tredy
μα το πολύ χαράτσωμα έφαγε τον αφέντη
Όταν η τσέπη άδειασε, αυτή του είπε buy
κι έψαξε άλλο κόκορα να βρει για να μαδάει

Κι ο Χαραλάμπης γύρισε σαν την βρεμένη γάτα
κι φίλοι του του είπανε σαν μάθαν τα μαντάτα

Αχ! βρε Άκη... Αχ! βρε Άκη σ έριξε το γκομενάκι
και την έφαγες την φόλα, κι άδειασε η πορτοφόλα
γύρισες με άδεια χέρια στα παλά σου τα λημέρια
μα οι φίλοι π αγαπάνε ξέρουνε και συγχωράνε...
Ντόρα Μανατάκη

Σχόλια

  1. χαχαχα!
    καλο!!!
    σα τραγουδι ειναι!
    βασικα θα μπορουσε να ειναι τραγουδι!


    ηθελα να σου πω πως εισαι πολυ ομορφη στη φωτο προφιλ που εβαλες! μου αρεσε παρα πολυ!
    ομορφη και πολυ γλυκια!

    καλο μεσημερι να εχεις! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σατυρικό και εμπνευσμένο το έμμετρο σου για τον Ακη !!
    Αντε να γίνει και πιασιάρικο άσμα
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!!! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕΛΛΟΠΟΙΗΘΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΙΣ 1ΟΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ ΣΤΟ YOUTYBE... η χιονατη και οι 7 νανοι (Μελλοποιιμένο) Μελλοποίηση και τραγούδι Λένα Ιωάννου,στίχοι Ντόρα Μανατάκη Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ Τα πολύ παλιά τα χρόνια, σ ενα όμορφο παλάτι ζούσε μια βασιλοπούλα, που ... YOUTUBE.COM

ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Στα δίχτυα του έρωτα όλοι σκαλώσαμε ψυχής κομμάτι πήραμε δώσαμε στα δίχτυα του έρωτα σφιχτά πιαστήκαμε μες το κουβάρι του και μπερδευτήκαμε την γλύκα του έρωτα ναι! Την γευτήκαμε σε θεία έκσταση μαζί βρεθήκαμε την πίκρα του έρωτα όλοι τη νιώσαμε την ξανανιώσαμε δεν μετανιώσαμε Ρ άσε τον έρωτα λοιπόν στα δίχτυα να σε πιάσει καρδιά και σώμα και μυαλό να σου τα ξελογιασει

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!