Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΧ ΒΡΕ ΑΚΗ....


Τον λέγανε Χαράλαμπο απ το Μοναστηράκι
χαιδευτικά γουστάριζε να τον φωνάζουν Άκη
είχε φίλους καρντασίνια,του Ψειρρή όλα τα σαίνια

Τα χρόνια τα επόμενα,γνώρισε μια γκόμενα
γναικάρα πρώτο μπόι, τσαλιμάτη απο σόι
Το παίζανε στο κυριλέ, με το μελανουράκι
κι απο τα στέκια του Ψειρρή, τραβήξαν Κολωνάκι

Φιρμάτα γύρευε η μαντάμ λούσα για να ναι tredy
μα το πολύ χαράτσωμα έφαγε τον αφέντη
Όταν η τσέπη άδειασε, αυτή του είπε buy
κι έψαξε άλλο κόκορα να βρει για να μαδάει

Κι ο Χαραλάμπης γύρισε σαν την βρεμένη γάτα
κι φίλοι του του είπανε σαν μάθαν τα μαντάτα

Αχ! βρε Άκη... Αχ! βρε Άκη σ έριξε το γκομενάκι
και την έφαγες την φόλα, κι άδειασε η πορτοφόλα
γύρισες με άδεια χέρια στα παλά σου τα λημέρια
μα οι φίλοι π αγαπάνε ξέρουνε και συγχωράνε...
Ντόρα Μανατάκη

Σχόλια

  1. χαχαχα!
    καλο!!!
    σα τραγουδι ειναι!
    βασικα θα μπορουσε να ειναι τραγουδι!


    ηθελα να σου πω πως εισαι πολυ ομορφη στη φωτο προφιλ που εβαλες! μου αρεσε παρα πολυ!
    ομορφη και πολυ γλυκια!

    καλο μεσημερι να εχεις! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σατυρικό και εμπνευσμένο το έμμετρο σου για τον Ακη !!
    Αντε να γίνει και πιασιάρικο άσμα
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!!! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕΛΛΟΠΟΙΗΘΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΡΤΙΔΑ

Κρεμάστηκε στα χειλη η αγάπη Και του ονείρου έσπασε η κλωστή Χάθηκε του πόθου η λαχτάρα Και  του φιλιου σου η ανάσα η ζεστή Μάδησε ο έρωτας σαν μια μαργαρίτα Και έσβησε η φλόγα του κορμιού Πήρε μακρυά τ άστέρια της η νύχτα Και η φωνή...σαν  πληγωμένου αγριμιού Φόρεσε κουρέλια η χαρά Και ματωμένο τριαντάφυλλο στο στήθος Την μοναξιά  της πέρα δώθε τριγυρνά Μέσα στο ανώνυμο το πλήθος Μίσεψε το πάθος ..., Αποχωρισμός Σαν μεταναστης που άλλαξε πατρίδα Σφάλισαν τα βλέφαρα του νου Απόφαση.....Ναι!  Χαθηκε η παρτίδα!!! ΝΤΟΡΑ ΜΑΝΑΤΑΚΗ

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο δικός μας έρωτας δεν γνώρισε παράδεισο Γκρεμιστηκε τσακιστηκε και έπεσε στην άβυσσο Ο δικός μας έρωτας δεν έπιασε λιμάνι Πάλεψε με τα κύματα την φουσκοθαλασσιά Και χάθηκε στο πέλαγος μια βροχερή νυχτιά Μην κοιτάζεις τώρα πίσω Μην προσμένεις να γυρίσω Αν ραγίσει το γυαλί Αν παγώσει το φιλί Η καρδιά αλλάζει ρότα Δεν χτύπάει όπως πρώτα