Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΚΑΜΑΚΙ


Μια νύχτα Αυγουστιάτικη
Ζεστό καλοκαιράκι
Επήγα μ ένα φίλο μου
Να πιω σ ένα μπαράκι

Παράγγειλα ένα διπλό
 ουίσκι Με παγάκια
Λιγάκι για να ζαλιστώ
Να φύγουν τα μεράκια

Με είχ’ αφήσει η γκόμενα
Τα είχαμε τσουγκρίσει
Μου ‘χε δηλώσει καθαρά
Δεν θα ξαναγυρίσει

Κι ενώ μες το ποτήρι μου
Έβλεπα την μορφή της
Μπροστά μου φάνηκες εσύ
Σαν να σουνα κομήτης

Μου ζήτησες μια φωτιά
ν’ ανάψεις το τσιγάρο
και έπαθα ταράκουλο
κόντεψα να τα πάρω

με κοίταξες παθιάρικα
μ’ ακούμπησες λιγάκι
με άλλα λόγια δηλαδή
μου έκανες καμάκι

μου άρεσε και τσίμπησα
σου έπιασα το χέρι
και από τότε έγινες

αχώριστο μου ταίρι

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ Κρυμμένες ενοχές Δεν εχω αντοχές Να σας κρατήσω άλλο Τις νύχτες σταματώ Σαν τρένο σε σταθμό Που είδε το σινιάλο Ψάχνει η καρδιά συγνώμη Να πάρει και να δώσει Σ αυτούς εγω που πρόδωσα Και που μ έχουν προδώσει Ψάχνει λιμάνι απάνεμο Να νιώσω την γαλήνη Στης μοναξιάς μου τις στιγμές Στης σκέψης μου τη δίνη Κρυμμένες ενοχές Ζητούν ανακωχές Σπασμένος ο καθρέφτης Πληγές μου ανοιχτές Σήμερα, απ το χτές Ξέρω πως ειμ’ ο φταίχτης. Ντόρα Μανατάκη

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο δικός μας έρωτας δεν γνώρισε παράδεισο Γκρεμιστηκε τσακιστηκε και έπεσε στην άβυσσο Ο δικός μας έρωτας δεν έπιασε λιμάνι Πάλεψε με τα κύματα την φουσκοθαλασσιά Και χάθηκε στο πέλαγος μια βροχερή νυχτιά Μην κοιτάζεις τώρα πίσω Μην προσμένεις να γυρίσω Αν ραγίσει το γυαλί Αν παγώσει το φιλί Η καρδιά αλλάζει ρότα Δεν χτύπάει όπως πρώτα