Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ


Κι αν έζησες μονάχος τόσα χρόνια
Σήκω και στρώσε τα καινούργια σου σεντόνια
Ήρθε η ώρα να φορέσει τα καλά σου
Να υποδεχτείς το νέο άρωμά σου

Σήμερα ξέχασε την πίκρα που’χες νιώσει
Από τον έρωτα που σε είχε προδώσει
Πάρε ζωή από το νέο που θ’ αρχίσει
Ήρθε με άρωμα γλυκά να σε μεθύσει

Βάλε φτερά στο κορμί και στην καρδιά σου
Δύο πινελιές με χρώμα σιέλ στα όνειρα σου
Μ’ ένα χαμόγελο ίσως μ’ ένα τραγούδι
άφησε πέρα μακριά τη μοναξιά σου


Refrain

Όταν άρωμα γυναίκας πλησιάζει
όλη τη ζωή σου την αλλάζει
όταν άρωμα γυναίκας σε αγγίζει
το κορμί και το μυαλό έρωτας πλημμυρίζει

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΡΕΜΒΗ

Μενεξεδί   το χρώμα, στ’ ουρανού το μπαλκόνι Μα εγώ νιώθω μόνη  – μοναξιά που πληγώνει - Αγναντεύω το δείλι, γλυκιά μέρα τ’ Απρίλη Περιμένω η νύχτα την μορφή σου να φέρει Στων ονείρων την ρέμβη και οι δυό χέρι χέρι Να βρεθούμε και πάλι, σε γαλάζιο ακρογιάλι Ανοιξιάτικα ρόδα, μυρωδιές μέντα, δυόσμος -τι μικρός ειν’ ο κόσμος- στην ψυχή είχα φυτέψει, πριν μακριά μου σε κλέψει και σε κάνει έν’ αστέρι, κάποιου αγγέλου το χέρι!

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΕΝΟΧΕΣ Κρυμμένες ενοχές Δεν εχω αντοχές Να σας κρατήσω άλλο Τις νύχτες σταματώ Σαν τρένο σε σταθμό Που είδε το σινιάλο Ψάχνει η καρδιά συγνώμη Να πάρει και να δώσει Σ αυτούς εγω που πρόδωσα Και που μ έχουν προδώσει Ψάχνει λιμάνι απάνεμο Να νιώσω την γαλήνη Στης μοναξιάς μου τις στιγμές Στης σκέψης μου τη δίνη Κρυμμένες ενοχές Ζητούν ανακωχές Σπασμένος ο καθρέφτης Πληγές μου ανοιχτές Σήμερα, απ το χτές Ξέρω πως ειμ’ ο φταίχτης. Ντόρα Μανατάκη

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο δικός μας έρωτας δεν γνώρισε παράδεισο Γκρεμιστηκε τσακιστηκε και έπεσε στην άβυσσο Ο δικός μας έρωτας δεν έπιασε λιμάνι Πάλεψε με τα κύματα την φουσκοθαλασσιά Και χάθηκε στο πέλαγος μια βροχερή νυχτιά Μην κοιτάζεις τώρα πίσω Μην προσμένεις να γυρίσω Αν ραγίσει το γυαλί Αν παγώσει το φιλί Η καρδιά αλλάζει ρότα Δεν χτύπάει όπως πρώτα